Bir sihir ve ruhani dinginlik duygusunun varlığınızı kutsaması çoğu zaman olmaz, ancak olduğunda da, zaman buharlaşır ve evrenin merkezi haline gelirsiniz.
Yıllar önce Idaho'da başıma böyle bir şey geldi, burada ilkbaharın başlarında ünlü ressam Scott L ile bir hafta süreyle Christensen, Craftsman stüdyosunda gerçekleştirilen bir resim sergisine davet edildim. Diğer katılımcı ise Don Howard, Oregon'dan idi ve uzun boylu, huysuz bir ressamdı.
O zamanlar çok yoğun çalışan bir polis şefiydim ve manzara resimleri, kariyerimin stresinden, siyasetinden ve endişesinden kurtulmamın bir ilacıydı adeta.
Resimlerine büyük hayranlık duyduğum Scott ile geçmişte atölye çalışmaları yapmıştım. Gelişmiş bir atölyenin sonunda Scott, başka bir sanatçıyla özel bir salon için Idaho'ya dönmek isteyip istemediğimi sordu ve devamında,, "Yoğun bir çalışma, tartışma ve resim haftası olacak," dedi ve ben teklifini heyecanla kabul ettim.
Resim sergisi, Idaho manzarasının karla kaplı olduğu ve berrak havanın nefesinizi kestiği 2009 baharının başlarında gerçekleşti.
O zamanlar Scott'ın evinde, bir sergi alanı ve üst katta yaşam alanları olan 1000 metrekarelik Craftsman-style stüdyosu vardı. Duvarlar Scott'ın enfes yağlı boya tablolarıyla doluydu.
Salon günlerimiz dersler, Scott'ın gösterileri, resim alıştırmaları, diğer sanatçıların çalışmalarının yakından incelenmesi ve kompozisyon, değerler, renk, tasarım, tonalizm ve daha fazlası hakkında derin tartışmalarla doluydu. Akşamları güzel yemekler ve sohbetler ediliyordu.
Ama büyülü kısım açık havada geçiyordu.
Karla kaplı Cottonwood'ların esinti içinde sallandığı, vahşi yaşamın gizli yuvalardan fırladığı ve şövalelerimizi kurarken bulutların yüzdüğü çarpıcı yerlere yürüyüş yapar veya arabayla giderdik.
Bazen Scott bize kısa bir resim demosu ile ilham verirdi ve sonra boyamak için kendi başımıza yola çıktık. Nehrin kenarına yakın bir yer seçtim ve uzaktaki bir ağaç korusunu boyamaya başladım.
İşime gömüldüm, artık soğuk Mart havasını hissetmiyordum adeta.
Yaratıcı çalışmanız esnasında mutlu bir şekilde kaybolduğunuzda meydana gelen kutsanmış bir akış durumu olur. Zaman durmuş gibi görünür, endişeleriniz erir ve o ana tamamen dalmış olursunuz. Bu harika bir şey.
Bazen, nadiren de olsa, daha da zevkli olur.
Akışın ötesinde bir duruma ulaşırsınız. Geçmişin, bugünün ve geleceğin eridiği büyülü bir aşkınlık türüdür bu. Bir şekilde çevrenizin ve faaliyetinizin tüm unsurları ruhunuzu zamansız bir dinginlik ve huzur yerine gönderir. Sanki ruhun serbest bırakılmış gibidir.
O gün bunu hissettim.
Ne kadar süre hissettiğimi hatırlamıyorum ama derindi ve bunca yıl benimle kaldı. Sanki Tanrı, Evren veya Sonsuzluk'un kendisi bana sarıldı ve her şeyin yoluna girecek olduğunu bildirdi.
"Öyleyse çalışma odamda çay yudumlarken tüm evreni onunla yuttuğumu ve kaseyi dudaklarıma kaldırdığım bu anın sonsuzluğun kendisinin zaman ve uzayı aştığını kim inkar eder?" Daisetz Teitaro Suzuki, Zen ve Japon Kültürü
O gece stüdyoda, Don'a yaşadığım bu deneyimimi anlattım.
O da "Soğuk Ülke" resmine bakarken bir şeyler hissetti. Tam bir huzur ve mutluluk duygusu.
Sihirli şeyin ne olduğunu merak ediyordum. Boyama sürecinde kaybolmak mı? Parlayan kar mı, canlı esinti ve temiz hava mı? Hiç şüphe yok ki hepsi bir rol oynuyordu.
Ama bence en önemli bileşen özgürlüktü.
Kendimizin ötesine geçmek için özgürlüğe ihtiyacımız vardır zira.
Tolstoy'un Savaş ve Barış'ında bulunan kelimelerin iki katını içeren ünlü başka bir edebi kitap var: Marcel Proust'un Kayıp Zamanın İzinde adlı kitabıdır.
Proust, 20. yüzyılın en büyük yazarlarından biri olarak kabul edilir. Kayıp Zamanın Peşinde, başlangıçta Geçmiş Şeylerin Anılması başlıklı, ancak daha sonra Kayıp Zamanın İzinde olarak çevrilen çok ciltli bir kitaptır.
Kayıp Zamanın İzinde acı, arzu, kıskançlık ve diğer birçok insani zaaf içerir, ancak ana temalarından biri hafızanın kalıcılığıdır.
Proust'un Swann's Way'den (Proust'un destansı romanının ilk cildi) bir sahnede anlattığı gibi, anılarımız sürekli bizimledir. Anlatıcı madeleine pastasını çaya batırır ve aroma nostaljik bir anıya ilham verir. Engelli teyzesiyle çocuk gibi bir atıştırmalık yediğini ve Combray'deki çocukluk evinin diğer anılarını hatırlıyor. İnsanlar bir Proustian veya Madeleine anına atıfta bulunduklarında, bu sahneye atıfta bulunurlar.
Anılarımız bizimle kalır ve en iyi anılardan bazıları gerçekten özgür olduğumuz ve o ana daldığımız zamanlardan gelir. Idaho'daki o karlı gün gibi, açık havada resim yapma sürecinde mutlu bir şekilde kaybolduğum bir zamandı.
Çevrimiçi eğitim sitesi Open Culture'daki bir yazıda Proust hakkında şunlar ifade ediliyor:
“1871'de zengin Parisli ebeveynlerden doğan anayasal olarak kırılgan bir elitist olan Proust, yaşamaya değer bir yaşamın, çocukların ve sanatçıların sahip olduğu, alışkanlık ve ölümcül rutinin ganimetleriyle renklenmemiş, günlük yaşamın benzersiz bir şekilde hassas, ince ayarlanmış takdirini gerektirdiği sonucuna vardı.”
Sonunu seviyorum, yaşamaya değer bir hayat, "alışkanlık ganimetleri ve ölümcül rutin tarafından renksiz olmayan" günlük hayatı takdir etmek anlamına geliyor. Başka bir deyişle, yaşamaya değer bir hayat, alışkanlıktan ve rutinden biraz özgürlük gerektirir.
Idaho'nun ihtişamıyla resim yapmak, "alışkanlık cüceleri" ve bazen "deadening rutini" ile beni polis departmanındaki işimden kurtardı.
Sonuçta bu yüzden tatile ihtiyacımız var. Daha derin benliklerimizle yeniden bağlantı kurmak için. Dünyanın geri kalanına gösterdiğimiz dış cepheler değil, gerçek benliğimizle bağlantı kurmak için.
“Günlük olarak yaşamak insanoğlu için yetersizdir; aşmamız, taşımamız, kaçmamız gerekir; anlam, anlayış ve açıklamaya ihtiyacımız var; hayatımızdaki her şeyi görmemiz gerekiyor. Umuda, gelecek duygusuna ihtiyacımız var. Ve ister teleskoplar, mikroskoplar ve sürekli gelişen teknolojimizle, ister başka dünyalara seyahat etmemize, yakın çevremizin üzerine çıkmamıza izin veren ruh hallerinde, kendimizin ötesine geçmek için özgürlüğe (veya en azından özgürlük yanılsamasına) ihtiyacımız var.” Oliver Sacks
Scott ve Don'un karla kaplı dağları ve kırsal beyaz genişliğinsw resim yaparken geçirdiği o büyülü gün beni kendimin ötesine taşıdı. Çünkü özgürdüm ve bu nedenle hayatı daha derin bir düzeyde deneyimlemeye açıktım. Aşkın bir seviyeydi bu.
Oliver Sacks'e katılıyorum.
Kendimizin ötesine geçeceksek, özgürlüğe ya da en azından onun yanılsamasına ihtiyacımız var.
Özgürlüğün için savaşmalısın!
Çalışma yıllarında özgürlük duygumuz uzak bir rüya gibi hissedebilir.
Takvimime her hafta baktığımı ve bir randevular, yükümlülükler ve taahhütler okyanusu ile karşılaştığımı hatırlıyorum. Küçük oğlumu okula gidip getirmek, dövüş sanatları dersleri, oyun randevuları ve daha fazlası dahil olmak üzere sonsuz aile sorumluluklarından bahsetmiyorum bile.
Ama hayır deme sanatını ve yaratıcı hayatım için zaman cepleri ayırabilmem için akıllıca zamanlamayı öğrendim.
Zaman alıcı ve keyifsiz bulduğum golften vazgeçtim. İçmeyi bıraktım, bu da şarap partisi davetiyelerinin son bulması anlamına geliyordu ve bu nedenle yazım ve sanatım için daha fazla zamana sahip oldum.
Bulduğum şey, orada burada, bu küçük özgürlük ceplerinin bana küçük aşkınlık anları verdiğiydi. Sevinçle özgür hissettiğim zamanın şeritleri, ruhum ilahi bir alanda süzülüyor; ki böyle anlar beni ayakta tutuyor.
Onlar da seni ayakta tutabiliyorlar. Anahtar, isteğe bağlı dikkat dağıtıcılara ve zorunlu olmayan taahhütlere hayır demektir.
Programınızda kendiniz için zaman ceplerini engellemeyi öğrenin. İnsanlara kibarca hayır deyin. Sonuçta, izin verirseniz insanlar zamanınızı sizin için harcayacaktır.
Zarafeti deneyimlemek ve özgürlüğün için savaşmalısın!
O tatil günlerini yazılarımı ve sanat eserlerimi keşfetmek için hiç yaşamamış olsaydım, kim olduğumu asla keşfetmemiş olabilirimdim
Kolluk kuvvetleri kariyerimden ve başkalarına yardım etme ve topluluğuma katkıda bulunma şansından keyif aldım. Ve sağladığı emekli maaşı ve yardımlar için minnettarım.
Ama derinlerde, her zaman bir iç ses dikkatimi dağıttı. Ses şunu fısıldadı bana, “Sen bir sanatçısın. Sen bir yaratıcısın. Kendini özgür bırak."
Ve böylece, bilge karımın teşvikiyle, o resim salonu için Idaho'ya uçtum. Ve kardaki o dönüştürücü günün ardından Cottonwood'ları boyayarak ve eterik olarak yüzdükten sonra kendimi buldum.
Sanatçıyı içimde buldum.
Birkaç yıl daha çalıştım ama sonra tam zamanlı bir sanatçı ve yazar olmak için erken emekli olmaya karar verdim. Ve şimdi, yıllar sonra, dönüştüm. Ama dönüşümün bir kısmı çalışma yıllarımdan edindiğim bilgeliğe borçluyum.
Sonunda gerçek benliğimizin lütfunu deneyimleme bilgeliğini kazanacaksak, sanırım hem mücadeleye hem de aydınlanmaya ihtiyacımız var.
“Sırf yeniden çocuk olmak ve yeniden başlamak için çok fazla aptallık, çok fazla ahlaksızlık, çok fazla hata, çok fazla mide bulantısı, hayal kırıklığı ve üzüntü yaşamak zorunda kaldım. Umutsuzluk yaşamak zorunda kaldım, en büyük zihinsel derinliklere, lütuf yaşamak için intihar düşüncelerine batmak zorunda kaldım." Hermann Hesse, Siddhartha
Şimdi her gün kalkıyorum, kahvemi demliyorum ve okuma, yazma, fotoğraf, resim ve benden sonsuz dökülmüş gibi görünen tüm sanatı, denemeleri ve hikayeleri yayınlamanın yaratıcı bir ritmine kaptırıyorum kendimi.
Bu lütuf günleri için çok derin bir şükür duygusu yaşıyorum.
Ve denemelerim ve hikayelerim aracılığıyla, başkalarına kendi lütuf günlerini bulmaları için ilham vermeye çalışıyorum. Nostaljik anılar ve büyülü aşkınlığın kendi madeleine anları.
Tatilinizi yapın.
En derin içgüdülerinizi ve ruhunuzun derinliklerine gömülü o küçük sesi dinleyin. Bu sanat atölyelerini, yazma inzivalarını veya tutkunuzu beslemek için gerekli olan mekanları keşfedin.
Özgürlüğün için savaş!
Kendinizin ötesine geçin. Hayatın ilerleyen dönemlerinde madeleine anlarınız haline gelen anı türleri yaratın. Bunların hepsini yapın. Ve sonra bir gün, gözleriniz yaşlı iken bir an anlayacaksınız bunu.
Lütuf günlerin geldi...
