Cam Kapıyı Çalan Şey

Korkularınızdan korkmayın... Oturma odasının loş ışığında, rahat kanepenin ortasına kurulmuştum. Tahminen on yaşlarındaydım ve en sevdiğim yer olan annemin yanına sokulmuştum. Küçük kız kardeşim ise kanepenin en ucunda, meraklı gözlerle ekrana bakıyordu. Babam, her zamanki gibi okuma koltuğundaydı, sırtı hafifçe bize dönüktü. Ailemizin sevimli kanişi de ayaklarımızın dibinde, huzurla uyukluyordu.

Photos by John P. Weiss

Hatırlıyorum, o Cumartesi gecesi televizyonda efsanevi TV kişiliği Bob Wilkins vardı. Onun sunduğu o meşhur korku şovu, 'Yaratık Özellikleri' yine ekranlardaydı. Bob Wilkins, o kendine has, hafif alaycı tavrıyla bizleri o geceki 'korku şölenine' hazırlıyordu. Açıkçası, o programda gösterilen filmler genellikle öyle büyük yapımlar falan değildi. Daha çok düşük bütçeli, 'B sınıfı' diye tabir edebileceğimiz, ama nedense yine de insanı bir tuhaf eden, o ucuz gerilim filmlerinden olurdu. İşte o gece izlediğimiz film de tam olarak o kategoriye giriyordu. Belki efektleri komikti, belki senaryosu çok da mantıklı değildi ama o an, o loş salonda, Bob Wilkins'in sunumuyla birlikte izlemek bambaşkaydı.

Yerel bir toplumu terörize eden bir adam kafası olan canavarca bir şahinin yer aldığı "Akbaba" olarak adlandırıldı.

"Akbaba" adlı filmin kısa klibi.

Filmin tamamını buradan izleyebilirsiniz.

Ah, o filmin kliplerini bugün şöyle bir göz ucuyla izledim de, demode olmaktan öte, resmen bayatlamış. İnsanın dudakları bükülüyor. Ama bir zamanlar, yatağımın altındaki karanlık köşelerde canavarların kol gezdiğine inanan o minik ben için, o film bambaşkaydı. Kalbim güm güm atardı izlerken, minik ellerimle gözlerimi kapatırdım çoğu zaman. Hatta benden iki yaş büyük olan ablam bile, o her şeyi bilen tavırlarına rağmen, filmin büyüsüne kapılırdı. Annem mi? O da bizimle birlikte koltuğa siner, gerilimle nefesini tutardı. O günler ne güzeldi, değil mi? O basit korkular, o içten heyecanlar... Şimdi bakınca komik geliyor ama o zamanlar için o film, gerçekten de tüyler ürpertici bir şaheserdi!

Yataktaki talihsiz bir adamın cam balkon kapısına bir vuruş duyduğu bir sahne izledik. Yataktan çıkar, kapıyı açar ve balkona çıkar. Etrafına bakıyor ama gece geç saatlerde ve karanlık.

Birdenbire, adamın omuzlarına iki devasa pençe batarken büyük kanatların çırpınma sesi geliyor, çığlık atarken onu balkondan kaldırıyor ve uzaklaşıyor.

Kız kardeşimi, annemi ve benim kıpırdadığımızı hatırlıyorum.

Sonra babam güldü ve dedi ki, "Eh, yatmaya gidiyorum. Hepiniz filmin tadını çıkarın." Hikayeden çok büyülenmiş olduğumuz için hiçbirimizin ona "İyi geceler" dediğini hatırlamıyorum.

Yaklaşık yirmi dakika sonra, filmde başka bir gergin sahne ortaya çıkıyordu.

Kanişimiz şimdi kız kardeşim, annem ve benimle kanepedeydi. Ve sonra, şok edici bir şekilde, oturma odamızın penceresinin dışından gelen birkaç yüksek vuruş vardı.

Herkes çığlık attı ve kaniş şaşırmış havlamalarla patladı.

Babamın oturma odası penceresinin dışındaki karanlıkta yürekten güldüğünü duyduk. Evin arkasındaki ana yatak odasının kapısını sürünerek çıkarmış ve yaramaz şakasını yaptığı oturma odası penceresine gizlice girmişti.

"Aman Tanrım, bizi çok korkuttun!" Annem bağırdı, bu onu daha yüksek sesle güldürdü.

Babam çekingen bir entelektüeldi ve pratik şakalara bağlı değildi, bu da şakasını çok daha beklenmedik ve (geriye dönüp) komik hale getirdi. O zamandan beri her şeye defalarca güldük.

Sekiz yıl sonra, ben 18 yaşındayken, babam bana farklı bir şaka yaptı ama bu beni güldürmedi.

Hatta bu beni çok korkuttu.

Seni korkutmak için orada değiller

Ben 13 yaşındayken babam evde kalp krizi geçirdi.

Hayatta kaldı ve anjina ve ilgili semptomlarını yönetmek için yıllarca ilaç aldı. Sonunda durumu kötüleşti ve başarılı olan bypass ameliyatı olmak zorunda kaldı.

Babam iyileşmesini ciddiye aldı.

Diyetini değiştirdi, düzenli olarak egzersiz yaptı ve "Tip A" kişilikleri olarak teşhis edilen diğer kalp hastalarıyla grup terapisine katıldı. A tipi insanlar kararlı, yoğun ve sabırsız olma eğilimindedir. Böylece onlara rahatlamaları ve sabırsızlık ve strese yol açan tetikleyicilerden kaçınmaları öğretilir.

Babamın iyileşmesinin başarısına rağmen, her zaman kalp sağlığı için endişelendim. Evin etrafında bahçe işi yaparken veya bir merdivene çıktığında ona sık sık sakin olmasını hatırlattım.

"Korkularınızdan korkmayın. Seni korkutmak için orada değiller. Bir şeyin buna değdiğini size bildirmek için oradalar."C. JoyBell C.

Gençken babamın kalp krizine tanık olduğum için bilincimde korkunç bir korku kök saldı. Gece geç saatlerde bir korku filminde akbaba yaratıklardan daha kötü bir korku.

Bir gün babamı kaybedebileceğim korkusuydu.

Bu da beni babamın komik olmayan şakasına getiriyor. Ailemi akşam yemeğine almak için bir yaz işinden eve döndüm (biraz geç kaldım). Evin ön kapısının kilidini açtım ve içeri girdim.

Babam ön giriş katında sırtüstü yatıyordu.

Gözleri kapalıydı, ağzı açıktı ve dili dışarı sarkmıştı. Dizlerimin üzerine çöktüm, ellerimi omuzlarına koydum ve bağırmaya başladım, “Baba! Baba!”

Aniden gözlerini açtı, bana baktı ve "Açlıktan ölüyorum" dedi, ardından bariton kahkahası geldi. Bir rahatlama ve öfke dalgası üzerime geldi.

Şakacı Babam

"Bu komik değil baba, kalp krizi geçirdiğini sanıyordum! Bunu bir daha asla yapma, beni çok korkuttun!"

Görünür bir şekilde sarsıldım.

Özür diledi ve "Hadi, anneni alıp yemeğe gidelim" dedi.

Vurmayı bekliyorum

Yıllar geçti ve lisansüstü okuldan sonra kolluk kuvvetlerinde kariyere başlamak için ailemin evinden taşındım.

Eğitim, polis deneyimi ve olgunlukla korkuyla başa çıkmanın birçok yolunu öğrendim.

Eğitimim ve yeteneklerim bana şiddet içeren suçlularla yüzleşmek, yüksek hızlı araç takiplerine katılmak ve suç mahallerini araştırmak için güven verdi.

İntiharlar, cesetler, kanlı kazalar ve travmatik olaylarla uğraştım.

Ve yine de, tüm bu zorluklarla yüzleşme konusundaki güvenime rağmen, bir korku her zaman içimde derinlerde kaldı. Babamın kalp krizi sırasında çaresizce izlediğim 13 yaşıma kadar uzanıyordu. Onun üzerinde çalışan sağlık görevlilerini hatırlıyorum, başını kaldırıp bana "Üst dudağı sert tut, Johnny" dedi.

Neyse ki, babam kalp krizinden kurtuldu. Ve yıllar sonra baypas ameliyatı oldu.

Ama her zaman kalbimin ve zihnimin cam kapısını çalan o şey vardı. Rüyalarımda ve bilincimde gizlenen o korkunç akbaba.

Vurmayı bekliyorum.

Babamın omuzlarına inmeyi ve onu götürmeyi bekliyorum.

Biraz yarın, dünün çoğunu telafi edebilir

Birbirlerini seven babalar ve oğullar için böyledir.

Suçlulara, şiddete ve korkutucu durumlara bakan erkeklerin en cesurları olabiliriz. Ancak kişisel kayıp korkusu, gecedeki o akbabaya çok benziyor.

Ne zaman saldıracağını asla bilemezsiniz.

Neyse ki benim için, babamın kalbi onu asla hayal kırıklığına uğratmadı.

79 yaşında idari hukuk hakimi olarak kariyerinden emekli oldu. Bundan sonra, 83 yaşında kısa bir hastalıktan vefat etmeden önce birkaç yıllık emeklilik ve kaliteli aile zamanının tadını çıkardı.

Bir keresinde bana “Johnny, hayatta endişelenecek çok az şey var. Mizah anlayışınızı koruyun ve zor şeylerin bile geçeceğini asla unutmayın." demişti.

Bence yaşla birlikte daha felsefi hale geldi.

“Bazen umut, işte bu kadar küçüktür. Ufacık bir yarın, koca bir geçmişin yaralarını sarabilir, kayıplarını telafi edebilir. Şaşırtıcı, gerçekten şaşırtıcı."John Guare, Landscape of the Body

Ailemle birlikte "The Vulture"ı izlediğim o geceyi ne zaman düşünsem şimdi gülümsüyorum.

Özellikle yaratığın kurbanıyla birlikte uçup gittiği o korkutucu an ve hepimiz çığlık atarken babam gülüyordu.

Sanırım ders bu.

Dün için daha az endişelen, bugünkü şeylere gül ve yarının yeni nimetlerle geleceğini bil. Cam kapıyı çalan şey için üzülme.

Bu sadece zihninizde korkutucu, düşük bütçeli bir film…

by John P. Weiss