Kalbinizi Hızlandıran Şeyi Yapın

Öğleden sonranın o dingin sessizliği, odamı bir battaniye gibi sararken, zihnimde kelimeler dans ediyordu. Teslim tarihi adeta ensemde boza pişiriyor, her bir harfi büyük bir titizlikle yerleştiriyordum. İşte tam da o konsantrasyonun zirvesinde, hafif bir varlık hissi sardı beni. Sanki bir çift göz beni izliyordu. Arkama dönmekle dönmemek arasında gidip gelirken, bu his gittikçe yoğunlaştı. Merakıma yenik düşüp başımı çevirdiğimde ise, kapı aralığında beliren o tanıdık gülümsemeyle karşılaştım: Oğlum. Sessizce beni izliyordu, yüzünde yaramaz bir sevinç ifadesiyle.

Ben ve oğlum. photo by John P. Weiss

Hiçbir zaman tek kelime etmedi. Söylemesine gerek yoktu. Sessizliği bir davet içeriyordu.

Saate bakardım. Akşam yemeği vakti. Ve iş çağırsa da, her zaman kalkıp onunla birlikte giderdim.

"Gerçekten sevdiğiniz şeyin garip çekimine sessizce kendinizi bırakın. Sizi yanlış yola sürüklemeyecektir."Rumi

Eşim, bir hospice hemşiresi, hafta sonları çalışıyor; elleri ve kalbi ölmekte olanlara bakıyor. Ve böylece sadece ikimiz, baba ve oğul, burger, pizza ve güzel bir sohbet için dışarı çıkıyorduk.

İşimi, zarif hikayeler ve denemeler yazmayı ne kadar sevsem de, oğlumla bir yemek ve sohbet için uzaklaşmaktan çekinmezdim. Ayrıca, gelecekte bu tür fırsatların daha az sıklıkta olacağını biliyordum.

Artık büyüdü, evden taşındı ve kendi kariyerine daldı. Bu durum, geçmişte birlikte yediğimiz o akşam yemeklerini gözümde çok daha farklı bir yere koydu:

Artık onlar benim için kutsal.

Bir huzurevinin koridorlarında geçmişi konuşmak

Bu dünya, ihtiyaçların gürültüsüyle dolu. Faturalar, bitmek bilmeyen randevular, yığılan çamaşırlar ve tükenmek bilmeyen beklentilerle sürekli kollarımızdan çekiştiriliyoruz. Hayatın bu bitmek bilmez koşuşturmacasında, adeta bir hayatta kalma mücadelesine girişiyoruz. Ama tüm bu karmaşanın ve gürültünün altında, daha sessiz bir şey var. İçimizde, serbest bırakılmayı sabırsızlıkla bekleyen, bize derin bir fısıltıyla seslenen bir şey.

• Boyanmak isteyen bir resim.

• Geri dönmeye devam eden bir hikaye.

• Sevdiğiniz biriyle oturup saatlerin erimesini beklemek için bir özlem.

Kendimize sık sık, "Her şey sakinleştiğinde başaracağız," deriz. Ya da ilham geldiğinde, kendimizi hazır hissettiğimizde... Sanki başlamak için gökyüzündeki yıldızların hizalanması gerekiyor gibi.

Ama aslında mükemmel koşullara ihtiyacımız yok. Daha fazla zamana ya da başkalarının onayına da. Sadece içimizdeki geçmeyen acıya kulak vermemiz yeterli. O acı, bir şeylerin değişmesi gerektiğinin fısıltısıdır. Bu fısıltıyı duymak, belki de hayatımızda ufak bir yeniden düzenleme veya biraz fedakarlık gerektirecek.

Bazen hayat, bize önceliklerimizi yeniden gözden geçirmemizi ya da küçülmemizi fısıldar. Ben de tam zamanlı yazar olma hayalimi gerçekleştirebilmek için, kolluk kuvvetleri kariyerimden erken emekli olduğumda bu fısıltıya kulak verdim. Bu karar, beraberinde büyük bir değişimi getirdi: Daha uygun fiyatlı bir eyalete taşındık ve tüm yaşamımızı basitleştirdik. Bu fedakarlıklar, içimdeki o derin arzuyu takip etmem için bana alan açtı.

"Eğer hayatınızda gerçekten bir şeyler değişmeden önce öz saygınızın ve motivasyonunuzun tam olması gerektiğine inanıyorsanız, o zaman büyük ihtimalle gelecekte, huzurevinin koridorlarında geçmişi konuşuyor olacağız." Shannon Alder

Sizi çağıran hayata daha da yaklaşmak için her zaman yapabileceğiniz şeyler vardır.

En güvenli yol her zaman en iyi yol değildir

Bazen aklıma merhum ressam Rick Howell gelir. O, bir zamanlar bir borsa aracılık şirketi işleten, sayılarla ve gürültüyle çevrili bir adamdı. Ama içinde bir şey vardı; manzaraya, fırça darbelerine ve ışığa duyduğu o açlık, susturulmayı reddediyordu. Ve böylece, o bildik dünyadan, sayıların ve gürültünün arasından sıyrılıp, ufka doğru yürüdü.

Rick Howell köpekleriyle birlikte (Chasing Shadows kitabından değiştirilmiş fotoğraf)

Rick Howell, bir eski kerpiç evi restore etti; 1850'lerde bir zamanlar canlı bir ticaret merkezi olan o yapıyı. Ve günlerini, sevdiği toprakları boyayarak geçirdi. Stüdyosunda ise, sanatsal yolculuğunda kendisine sadık birer ortak olan kurtarılmış kedileri ve yaşlı köpeği vardı.

Sanatçı Kevin Macpherson, Chasing Shadows: The Art and Philosophy of Rick Howell kitabının girişinde şöyle yazmıştır:

"Sanat ruhu bir kez kalbe yerleşti mi, beslenmediği takdirde orada her zaman bir boşluk olur. Çoğu zaman sanatçılar, yaratıcı dünyaya geri dönme arzusunu bastıramayacakları bir noktaya gelirler. Rick için de durum buydu; iç sesini dinledi ve iş dünyasını geride bıraktı."

Rick, çağrısını yaşadı. Ve bu dünyayı çok erken terk etmiş olsa da, arkasında pişmanlık bırakmadı. Son yıllarını, "keşke"lerle veya ne olabileceğini merak ederek geçirmedi.

Kalbinizi hızlandıran şeyi yapın.

Bazen bir seçim, kazançlı olmayabilir veya başkaları için mantıklı görünmeyebilir; ama önemli olan, sadece sizin için mantıklı olmasıdır. Elbette, bu pervasızca hareket edeceğiniz anlamına gelmez. Sevdiklerinize karşı sorumluluklarınızı bir kenara bırakamazsınız. Bu süreçte biraz yaratıcı hokkabazlık ve fedakarlık gerekebilir.

Ama eğer yeterince istiyorsanız, bir yolunu mutlaka bulursunuz.

Keşke daha fazla risk alsalardı

Sosyal hizmet görevlisi Grace Bluerock, altı yılını hospice bakımında çalışarak geçirdi. Ölmek üzere olanlar, bize hayatta en önemli şeyin ne olduğu konusunda gerçekten çok şey öğretebilirler. Eşimin bir hospice hemşiresi olarak yaptığı iş ve bazı hastalarından bana aktardığı bilgelik de bu gerçeğin canlı bir yansıması.

Grace Bluerock, mindbodygreen.com için yazdığı bir makalede, hospice hastalarının sıklıkla dile getirdiği şu dokuz pişmanlığı paylaştı:

En çok önemsedikleri insanlara karşı daha sevgi dolu olmayı dilerler.

Daha iyi bir eş, ebeveyn veya çocuk olmayı dilerler.

Bu kadar çok zamanlarını çalışarak geçirmemiş olmayı dilerler.

Daha fazla risk almış olmayı dilerler.

Daha mutlu olup hayattan daha çok zevk almış olmayı dilerler.

Hayallerini yaşamış olmayı dilerler.

Kendilerine daha iyi bakmış olmayı dilerler.

Başkaları için daha fazlasını yapmış olmayı dilerler.

Daha anlamlı bir iş seçmiş olmayı dilerler.

Elbette, her zaman kendi tavsiyemi dinlemedim. Evet demem gereken şeylere hayır dediğim zamanlar oldu. Denemek için can attığım şeyler vardı ama korku veya yersiz pragmatizm bana engel oldu. Hiçbirimiz bu zorluklara karşı bağışık değiliz.

Neyse ki, zamanla daha fazla risk almayı öğrendim. Bunlar, pervasızca değil, hesaplanmış, iyi düşünülmüş risklerdi. Çünkü yaşlandıkça, zamanınızın azaldığını fark ediyorsunuz. İşte o zaman kalbinizi hızlandıran şeyi yapmak istediğinizi anlıyorsunuz.

Kalbimin çağrısına kulak vermeyi öğrendim

Geçtiğimiz günlerde, hayatımda önemli bir dönüm noktasına ulaştım: okula geri dönmeye karar verdim. Houston'daki St. Thomas Üniversitesi'nin yaratıcı yazarlık alanındaki MFA programına kabul edildim. Programları oldukça titiz, akademik ve Virgil, Aristoteles, Homeros gibi klasiklerin yanı sıra birçok başka değerli yazar ve düşünürün eserlerine dayanıyor.

"Kalbimdeki çağrıya kulak vermeyi öğrendim. En güvenli yolun her zaman en iyi yol olmadığını ve korku sesine her zaman güvenilmemesi gerektiğini öğrendim." Steve Goodier

Yapay zekanın bu çağında, kimileri yaratıcı yazarlık alanında MFA almanın etkinliğini veya değerini sorgulayabilir. Sonuçta, ChatGPT tüm gazetecilerin ve yazarların yerini almayacak mı?

Belki.

Ancak gerçek şu ki, ben olabileceğim en iyi yazar olmak istiyorum. Hikayelerin hayal gücümde canlandığı o gizemli ve büyülü yere dokunmanın büyüsünü deneyimlemek istiyorum.

Çalışma Masam

Benzersiz yaşam deneyimlerimin, okuduğum kitaplarla harmanlanmasını istiyorum. Edebiyat ve olağanüstü düzyazılar üretmek için gerekenler hakkındaki anlayışımı derinleştirmek adına, zorlu bir MFA programında iki yıl geçireceğim.

Çünkü anlatacak hikayelerim var. Bilgisayardan değil, benden gelen hikayeler. Umarım okuyucuları etkileyecek ve onlara ilham verecek hikayeler.

Kalbimi hızlandıran şeyi yapacağım.

Peki ya sen?

Evet, sorumlu olmalıyız. Ama göreve o kadar sadık olma ki, nasıl canlı hissedeceğini unutma.

Kalbini hızlandıran şeyi yap. Ruhunda şarkı söyleyen şeyi. Arkandaki o sessiz varlık, gülümseyerek seni izlerken hissettiğin gibi.

Kelimelere ihtiyaç duymayan o davete uy.

Ve belki de kendine şunu sor:

Geri dönen şey nedir? Ne kadar kenara koymaya çalışsan da, devam eden sessiz neşe nedir? Seni asla terk etmeyen şey nedir?

Ve onu terk etmeyi bırakırsan ne olur?

by John P. Weiss