Sonunda ışıltılı bir saç tokası taktı… Bilinçsizdi, bu dünya ile öbür dünya arasındaki gizemli manzarada geziniyordu ama hareketsiz ve minyon bedeni her zaman modanın ta kendisiydi. Gençliğinde bir Barbizon modeli olan annem, moda anlayışını ve renkli dışavurumunu hiç kaybetmedi.
Gösterişli Chico’nun üstleri ve kazaklarından tutun, karmaşık kolyelere ve renkli yüzüklere kadar parlak süslemelerden asla vazgeçmezdi. Kayınpederim ona “İncik Boncuk Hanım” derdi hatta.
İşin ilginç yanı, annemin rengarenk kıyafetleri, büyük yüzükleri, abartılı kolyeleri onun hayat dolu ve dışa dönük kişiliğini hiçbir zaman gölgede bırakmamış, hatta tamamlamıştı.
“Mücevherini takıyorsun, ama onların seni takmasına izin verme.” Masaba Gupta
Vefatından bir ay kadar önce, en sevdiği incik boncukların bulunduğu cam kaplı mücevher kutusundan bahsetmişti.
“Johny, bu sıra kostüm takıları,” dedi kıvrık ve bükülmüş işaret parmağıyla işaret ederek (geç dönem Parkinson hastalığının bir sonucuydu bu). “Ama bu sıra pahalı şeyler ve kutunun alt çekmecesinde değerli belgeler ve makbuzlar var. Bunları sat ve kendine güzel bir şey al” dedi bana.
Yüzüğü, kolyesi ve broşları, ailesini, gezilerini, anılarını ve hatta doktor ziyaretlerini çağrıştırıyordu. Gittiği her yerde, durum ne olursa olsun, ışıltılı takıları kişiliğine yansıyordu.
Kederin tek tedavisi eylemdir
Annem vefat ettiğinde, ellerini tutarak, “Tamam, seni yakaladım” diyerek onunla birlikte olduğum için huzur bulmuştum. Harika yardımsever görevliler ve bakımevi hemşiresi ölümü bir çok yönden ele alırken, kaybın ve kederin ağırlığının varlığıma nüfus ettiğini hissettim.
Sonraki günlerde annemin eşyalarını toplamaya ve kaldığı odayı boşaltmaya başladım. Tüm cenaze ve defin işlemlerini ben yaptım ve mobilyalarının, kıyafetlerinin ve kalan eşyalarının çoğunu bağışladım.
“Kederin tek tedavisi eylemdir.” George Henry Lewes
Üzerinden biraz zaman geçti ve bir gün annemin mücevher kutusunu kasadan çıkardım. Tokası kırılmış bir kolye fark ettim ve tamir ettirmeye karar verdim. Mücevher kutusunu yakınlardaki bir kuyumcuya götürdüm.
Kuyumcu, annemin beni değerli olduğuna inandırdığı kolyeyi inceledi. Kuyumcu bana, “Bu bir kostüm takısı,” dedi. Tamir etmeyi teklif etti, ama bunu yapmak için de pek hevesli olmadığını söyleyebilirim.
Annemin koleksiyonundan değerli olduğunu bildiğim yüzüğünü kuyumcuya gösterdim. 140 küçük elmasla çevrili çift pembe ve mavi safir bir yüzüktü. Değerleme ve satın alma evrakları, yüzüğün binlerce dolar değerinde olduğunu gösteriyordu.
Kuyumcu yüzüğü yüzeysel inceledi, çekici olduğunu söyledi ve bana geri verdi. Yüzükten pek etkilenmişe benzemiyordu. “Sence bu yüzük için ne alabilirim?” diye ona sordum. “Söylemesi zor,” diye yanıtladı ve ekledi, “bazen o antika yüzükleri satmak daha zor olabiliyor.”
Annem yüzüğü Carmel, California’da yerleşik bir mücevher ve saat satıcısından satın almıştı. Neyse ki, değerlendirme ve satın alma belgelerini saklamıştı.
Annemin yüzüğü taktığına dair hiçbir anım yoktu ve benim için duygusal bir değeri de tabi, bu yüzden satmayı düşündüm. Ardından mücevherin gerçek değeri konusunda ciddi bir süreçten geçtim.
Çok daha zengin oldum
Rehin dükkanları, “Altın alıyoruz” kuruluşları, kuyumcular ve daha pek çok şeyin olmadığı Las Vegas’ta yaşıyordum. En saygın mücevher alıcılarını araştırdım ve bir günümü onları ziyaret ederek geçirdim.
Bir kuruluş, bir güvenlik kapısından bir müşteri değerlendirme odasına girmemi sağladı. Güvenlik kameraları her yerdeydi ve işletme sahibi, işlemler için altında küçük bir delik bulunan kurşun geçirmez bir pencerenin arkasına oturdu.
“Tamam, ne getirdiğine bir bakalım,” dedi beyefendi.
Annemin safir ve pırlanta yüzüğünü tüm destekleyici belgelerle birlikte çıkardım. Beyfendi kısa bir süre yüzüğe ve belgelere baktı ve ardından, “Özür dilerim ama bu benim yapabileceğim bir şey değil,” dedi.
Sabahı internette benzer safirleri fiyatlandırarak geçirdim ve kendimi karat, renk ve fiyatlar konusunda eğittim. Alçakgönüllü bir teklif bekliyordum, tamamen ilgisizce bir yaklaşım değil tabi.
“Annem bu yüzüğe çok para harcadı ve buna benzer safirler binlerce dolardı,” dedim.
“Sana bir şey göstereyim,” dedi beyefendi. O yürüdü ve çeşitli mücevherler ve taşlarla dolu bir fermuarlı torbayla geri geldi.
Beyefendi, “Bu mücevherleri ve taşları satmak neredeyse imkansız. Sadece yüzüklerde çok fazla altın olduğunda, eritebileceğim taşlı yüzükleri alıyorum.” dedi.
“Bu çok saçma geliyor.” dedim. “İnsanlar, değerini korumuyorsa neden değerli taşlar satın alırlar ki?” Adam ellerini kaldırarak, “Hiç takı takmadığımı fark edebiliyor musun?” dedi.
Ziyaret ettiğim diğer kuruluşlar da bana aynı şeyleri söyledi. Erimek için büyük elmaslar veya altın ve gümüş satın alacaklar, ancak değerli taşlarla ilgilenen varsa da çok azı böyle. Mücevherat bana göre korkunç bir yatırım gibi görünüyor.
“Para biriktirdiğimden ve mücevherlere harcamadığımdan beri çok daha zenginim.” Savage, sayfa 21
O günün ilerleyen saatlerinde saygın (Better Business Bureau onaylı) bir mücevher alıcısıyla bir form doldurdum. Orijinal satın alma evrakları ve değerlendirme dahil, annemin yüzüğünün fotoğraflarını ekledim.
Hiç cevap vermediler, bu yüzden dört gün sonra onlara e-posta gönderdim ve bir temsilci e-postayla geri döndü. Özür diledi ve yüzükle ilgili detayları göndermemi istedi.
On dakika sonra temsilci, yüzükle ilgilenmediğini belirten bir e-posta gönderdi. “Kıymetli taşlara değil, elmaslara odaklanma eğilimindeyiz. Belki bir müzayedeci size yardımcı olabilir?” diye cevap yazdı.
Duyguyla ilgili bir şey
Son çare olarak, yıllar önce yerel Rotary kulübünde tanıdığım bir müzayedeciyi aradım. Birkaç gün sonra tekrar aradı ve yüzükle ilgili konuştuk.
Yüzüğü sigortalayıp ona gönderirsem, gelecekteki bir emlak müzayedesine dahil etmekten mutlu olacağını söyledi. “Web siteme gidin, formları doldurun ve ayrıntıları bana e-postayla gönderin” dedi.
Web sitesine girdim, formları doldurdum ve ayrıntıları e-postayla gönderdim. Bugüne kadar kendisinden herhangi bir yanıt gelmedi maalesef.
Sanırım uzaktan annemin kıkırdadığını duyar gibiyim :)
“Mücevher duyguyla ilgili bir şeydir. Mücevherin sadece bu yönü beni ilgilendiriyor.” Ann Demeulemeester
Öğrendiğim şey, annemin bir yatırım olarak mücevher almadığı. Kendini iyi hissettirdiği için mücevher aldığıydı. Ayrıca, onun iyimser, ışıltılı kişiliğini yansıtıyorlardı.
Annemin safir ve pırlanta yüzüğünün bende kalmasına karar verdim. Onu satmamı istemiş olabilir ama bence aile içinde kaldığını bilmekten daha mutlu olacağını düşünüyorum artık.
Eşim, çerçeveli güzel bir Noel tablosu oluşturmak için annemin eski kostüm takılarını kullandı.
Artık her Aralık ayında annemin bir parçası bizimle. Geride bıraktığı incik boncuklar bu eşşiz tabloda hayat buldu. Kişiliğini yansıtan renkler, ışıltılar ve parıltılar…
Ve o, bu dünyadaki tüm altın, elmas ve değerli taşlardan daha değerli…
Ayrılmadan önce bir dakikanızı almak istiyorum…
Ben John P. Weiss. Karikatür çiziyorum, resim yapıyorum ve hayat hakkında makaleler yazıyorum. En son makalemi ve sanat çalışmalarımı görmeniz için ücretsiz e-posta bültenime buradan abone olabilirsiniz.
Sevgilerle,