İnsan ve Hayatın Dokunuşları

Hayat, insanın ruhunda derin izler bırakan bir yolculuktur. Her an, her bakış, her dokunuş, her ayrılık ve her kavuşma bizi şekillendirir. Kimi zaman sessizlikte boğuluruz, kimi zaman bir sözle yeniden doğarız. Bazen umut çiçekleri açar içimizde, bazen de geçmişin gölgesinde kayboluruz.

İnsan, duygularıyla var olur. Onu mutlu eden, üzen, heyecanlandıran ya da hüzne boğan her şey, aslında yaşamın birer yansımasıdır. Bir bakışın bile susturabildiği, bir dokunuşun ise ruhunu alevlendirdiği bu dünyada, hissetmek en büyük güçtür. Duygularımız, aldığımız her nefesi anlamlı kılar ve yaşadığımız her deneyim, kim olduğumuzu belirler.

Bazı anılar vardır, içimize işler. Unutmak isteriz ama onlar bizden vazgeçmez. Geçmişin küllerinde kayboluruz, belki de en çok kendimizi kaybederiz. Çünkü insan geçmişiyle var olur; hatıralarımız, yaşadıklarımız bizi biz yapar. Aynı şekilde, bazı yollar bizi uzatır, büyütür, olgunlaştırır. Her adımda değişiriz, her seçimde yeniden doğarız. Ancak bazı köşeler daraltır bizi, çıkmaz sokaklara saplanırız ve nefesimiz kesilir. Hayatın içinde sıkışıp kaldığımızda, bazen bir dua yükseltir bizi gökyüzüne, bazense bir beddua düşürür karanlığın en derin noktasına.

İnsanı en çok ne yıkar? Bir yalanın büyüsü mü, bir vedanın mühürü mü? Kimi zaman gerçeğin zehrini bal sanırız, kimi zaman dönmek isteriz ama artık bulunamayız. Hayat, yanlış anlamalar, kaçırılan fırsatlar, ertelenen sevgiler ve geç kalınmış sözlerle doludur. Ama yine de bazı kavuşmalar vardır ki insanı ısıtır; yeniden doğmuş gibi oluruz. Bir ses, bir yüz, bir kelime bile umudu yeşertebilir.

Belki de insanın en büyük sınavı, duygularını yönetebilme becerisidir. Yalnızlıkta boğulmadan, sessizliğin içinde kaybolmadan, geçmişin yükünü taşırken geleceğe umutla bakabilmek… Çünkü bazı şarkılar coşturur bizi, ruhumuz dans eder ve özgürleşir. Ama bazı sessizlikler öyle bir çöker ki içimize, çığlık atsan da duyulmazsın.

Hayatın her anında bir iz, her duyguda bir anlam gizlidir. İnsan, bu duyguların içinden geçerken kendi yolculuğunu bulur. Ve belki de en önemlisi, her yaşananın bizi bir yere götürdüğünü kabul edebilmektir. Çünkü bazı yollar ne kadar uzun olursa olsun, sonunda insanı kendisine çıkarır.