Barselona'dan yeni dönmüş olmama rağmen, içimde buruk bir tat kaldı. Üç haftalık maceram, beklenmedik bir şekilde mide rahatsızlığı yüzünden yarıda kesildi. Şehirde yaşama hayaliyle yola çıkmıştım, her günümü dolu dolu geçirmeye çalışmıştım. Farklı kültürleri keşfetmek, yeni insanlarla tanışmak... Herşey o kadar güzeldi ki...
Ama hastalık, tüm bu güzellikleri gölgeledi. Şimdi Hollanda'dayım ve doktoruma danışıyorum. Belki de Barselona'ya dönmek için acele etmiştim. Şehrin enerjisi beni çok etkilemişti ama kendime verdiğim bu büyük yükün bedelini şimdi ödüyorum.
İspanya’da geçirdiğim iki haftadan sonra mide ağrıları çekmeye başladığında, ilk tepkim özeleştir yapmak oldu. “Neden bu kadar çok şey planladın? Neden gerçekten sevdiğiniz mahallelerden bu kadar uzakta bir daire tuttum?” Bunun gibi düşünceler pek işe yaramazdır, ama hepimiz bu gibi şeyleri kendimize yaparız. Gerçek şu ki, her şeyi kusursuz yapabilen mükemmel dahiler değiliz. Bizler de her fani gibi hatalar yaparız. Hayat bize eğri toplar atar, düz toplar atmasını bekleyemeyiz. Hayatın doğası bu zaten, değil mi?
Midem, sanki bir alarm gibi çalışıyor. İyi ya da kötü, yaşadığım her duyguyu bana tekrar ediyor. İrritabl bağırsak sendromum, stresim arttığında beni daha da zorluyor. Keşke bu bağlantı olmasa! Stresten kaçsam da, o beni buluyor. İnsan olmak demek, bazen çaresiz hissetmek demek sanırım.
Zengin olmak, maddi sıkıntılardan uzak olmak demek olsa da, yeni bir dizi endişe getirebilir.
Serbest meslek sahibi olmak, özgürlük ve esneklik sunarken, aynı zamanda büyük bir sorumluluk getirir.
Bekar olmak, yalnızlık hissi yaratırken, bir ilişki içinde olmak da kişisel alanın daralmasına neden olabilir.
Hayat yolunda engellerle karşılaştığımızda, genellikle sorumluluğu kendimizden uzaklaştırma eğiliminde oluruz. 'Neden ben?' diye sorar ve parmağımızı başkalarına doğrulturuz. Peki, neden bu kadar kolayca suçlu ararız? Belki de kendi eksikliklerimizi kabul etmekten korktuğumuz içindir. Belki de kontrolü kaybettiğimizi düşünmek bizi rahatsız ettiği içindir. Ya da belki de sadece daha iyi hissetmek için bir çıkış yolu ararız.
Epiktetos bir keresinde suçlama hakkında önemli bir ders paylaşmıştı: “Sinirli, kızgın veya mutsuz olduğumuzda, bu duygulardan kendimizi sorumlu tutalım çünkü bunlar bizim yargılarımızın sonucudur. Onlardan başka kimse sorumlu değildir. Olumsuz duygularınız için başkalarını suçladığınızda, cahil olursunuz. Olumsuz duygularınız için kendinizi suçladığınızda, ilerleme kaydedersiniz. Kendinizi veya başkalarını suçlamayı bıraktığınız zaman akıllısınızdır.”
Bazıları, Epiktetos'un sözlerini yanlış anlayarak kendilerini cezalandırmaya çalışıyor. Aslında Epiktetos, olumsuz duygularımızın sorumluluğunu almanın, kendimizi suçlamanın ötesinde olduğunu söylüyor. Kendimizi suçlamak yerine, düşüncelerimizi ve tepkilerimizi incelemeliyiz. Böylece hem kendimize daha iyi davranırız hem de durumları daha sağlıklı bir şekilde değerlendiririz.
Hayatta olan şeyler için kendinizi suçlamak her zaman aptalcadır. Bir şeyin %100 kendinizin hatası olduğunu düşünseniz bile, neyi farklı yapmanız gerektiğini düşünerek kendinizi cezalandırmanız akıllıca olmaz. Elbette, farklı şeyler yapabilirdiniz. Ama yapmadınız ve bir zaman makineniz de yok, ve sorun da değil.
Gerçek şu ki, hayattaki çoğu şey tamamen bizim suçumuz değil. Kişisel sorumluluk almamamız gerektiğini söylemiyorum. Ancak elinizden gelenin en iyisini yaptığınızda ve işler yolunda gitmediğinde, sonucu kabul edin. Barselona’ya gittim, milyonlarca şey yapmayı planladım, her şeyi doğru değerlendirmediğimi öğrendim, hastalandım ve yolculuğu yarıda kestim. Bazı şeyler buna değmez. Kendimi zorlamanın sağlığım üzerinde sadece olumsuz bir etkisi olacağını biliyordum, o zaman neden yapayım ki? Fiziksel ve zihinsel sağlığınız her zaman daha önemlidir. Bu yüzden her zaman bu iki şeyin yararına olan şeyi yaptığınızdan emin olun. Herşey gönlünüzce olsun. Kalın sağlıcakla…
Comments